Estas últimas sesións do noso Club de Letras foron ben produtivas. Rematamos o filme Arrugas baseado na BD Engurras, triste e entrañable, gustou moito a todo o grupo. Imos rematando as entrevistas aos nosos maiores e, como non! Temos uns identificadores moi chulos para que todo o mundo saiba que somos os e as xornalistas do Club de Letras do Eusebio!
Resumimos as entrevistas en varios artigos, aquí tedes unhas mostras:
O AVÓ DE LUCAS
Meu avó Adelino naceu en 1944, o
25 de maio. En 1962 tiña 18 anos e vivía en Villagómez la Nueva, provincia de
Valladolid. Gustáballe xogar á buxaina e ao frontón. O seu actor preferido era
Alfredo Landa, e o antante, Camilo Sesto. Quería ser pastor de ovellas e
conseguino aos 14 ou 15 anos. Tiña boas lembranzas dos seus pais, eran boas
persoas. Lembra que seu pai era gracioso e a nai cariñosa. Con Pompeyo, o seu
mellor amigo, unha vez roubaron unha colleita de allos! Gustáballe xogar ao
pinche cravando un pau no chan, e á tilana, cun anaco de tea enroscada. Recorda
con alegría unha anécdota duns ovos que acabaron no chan cando facía a mili, e
con tristura a cornada que lle deu unha vaca e os oito puntos que lle deron sen
anestesia. Por ese accidente non puido facer a comuñón cando estaba previsto.
Foi moi bo mozo e tiña unha moza en cada lugar.
Meu avó Adelino deume un bo
consello: nunca fagas mal a ninguén.
Lucas Castro Cano 2º
ESO A
A AVOA DE PABLO
A miña avoa fixo estudos superiores, ata a tese de doutoramento. No seu
tempo libre cando era pequena gustáballe ler e xogar na rúa. O seu actor
preferido era Paul Newman, e o grupo de música que máis lle gustaba, o Dúo
Dinámico. Pregunteille que quería ser de maior, e se o conseguira, e respondeume
que sempre quixera ser cirurxiá pero non o conseguiu porque o seu pai non a
deixou ir estudar a Santiago. Lembra que seu pai e súa nai eran simpáticos,
traballadores e moi esixentes. A súa mellor amiga chamábase Constanza. Pasaban
moitas tardes xuntas e no verán ían á praia. Un día perdéronse e dixeron os
seus nomes polos altofalantes. Xogaban á mariola, ácomba, ás bonecas, aos papás
e mamás. Recordos alegres son os do día da graduación na Universidade, a súa
voda... pero lembranzas tristes son as mortes da súa irmá e da súa nai.
Miña avoa deume un bo consello: as situacións difíciles é mellor afrontalas
cun sorriso, aínda que sexa falso.
Pablo Tomé 1º ESO A
A VECIÑA DE MIRIAM
A miña veciña naceu nun lugar
chamado Lobeira, en Ourense, o 22 de setembro de 1948. Ten estudos básicos e de
pequena gustáballe xogar á corda, á Mariola, ás agachadas… Non tiña actor
ningún preferido, e como cantantes, gustábanlle Juan Pardo e Serrat. Gustáballe
ser mestra, e en certo modo, conseguiuno. Seu pai era un home de campo, rudo e
moi traballador, pero non moi cariñoso. A súa nai si que o era, contoume que
sempre a comía a bicos. A súa mellor amiga era Lidi, sempre xogaba a asustala e
ela non o aturaba. Sempre estábamos a subir ás árbores. Xogabamos ás agachadas,
ao pilla-pilla, á Mariola, a que Xan dilla… Un recordo alegre é que un día
estaba estudando coa súa tía un poema sobre un nariz (o de Góngora). Empezaron
a falar de narices e a tía, que era moi seria, botouse a rir canda ela. Un
recordo triste foi a morte do seu avó. Pregunteille se estaba celosa de alguén
por ter máis cousas ca ela e respondeume que non, porque grazas ao seu tío tiña
de todo, xoguetes, roupa… Tamén lle preguntei que se puidese cambiar algo da
súa vida que cambiaría, e díxome que estudaría máis.
Deume un bo consello: “Non fagas
coma min, estuda, sé moi alegre e obedece á túa nai.”
Miriam Ntahokutari
Martínez 1º ESO A
